Na de coronajaren 2020 en 2021, dacht ik in rustig vaarwater te komen. Mijn bestuursfuncties bij de Museumtramlijn had ik neergelegd omdat dit mij gevraagd werd. Dit was overigens een afspraak met mijzelf, ik was gevraagd om aan te treden, dan moet je ook aftreden als dat gevraagd wordt.

Inmiddels was het in de Amstelveense politiek bekend geworden dat ik was afgetreden bij de Museumtramlijn, en zo klopte een politieke partij aan mijn deur. Zij hadden eisen, maar ik ook. Ik hou er niet van om rechts of links te zijn, beide kampen hebben hun voor- en nadelen. Deze partij, Actief voor Amstelveen, is een lokale partij die best wat voor de kiezen heeft gehad en, toen de Museumtramlijn hulp nodig had, ook hulp geboden heeft.

Op het privévlak ging het wat minder. Mijn schoonmoeder kreeg een hersenbloeding. Op zich leek het na een tijdje weer de goede kant op te gaan, hoewel ze waarschijnlijk aan één kant verlamd zou blijven. Toch ging het plotseling minder, en overleed zij.
Kort daarop ging mijn vader ineens achteruit. Volgens de verpleging was het niet meer mogelijk om mijn vader in bed om te draaien. Die avond draaide ik hem gewoon om. Ik merkte wel dat hij wat zwak was, maar dat gebeurde wel vaker. De pijn bleek zo erg te zijn dat mijn vader aan de morfine moest. Toen ik ’s ochtends bij hem kwam, lag er bloed op zijn kussen, van een longontsteking, namen we eerst aan. Toen hij ’s avonds bloed braakte, en mijn vader amper adem kon halen, wist ik dat het einde nabij zou zijn. Die nacht overleed hij.