Afgelopen woensdag was ik bij een van mijn taalmaatjes op bezoek. Trots liet zij haar inburgeringsdiploma zien. Normaal mag ik een taalmaatje een half jaar helpen met het inburgeren, waarbij de taal het belangrijkste punt is. Bij dit taalmaatje was een termijn van een half jaar geen optie, in haar cultuur is een vrouw nogal ondergeschikt, waardoor ze weinig zelfvertrouwen had. Ik schrijf had, want tijdens het traject heb ik haar flink aangemoedigd en daarmee haar zelfvertrouwen flink opgekrikt. Dit betekende wel dat het traject drie jaar duurde in plaats van de geplande zes maanden. Maar trots mag zij zijn. Zij woont nu vier jaar in Nederland, spreekt vloeiend Nederlands en werkt in een winkel, waardoor zij haar taal verder kan oefenen. Of ik het nu rustig krijg? Ik heb momenteel nog twee taalmaatjes, en er is een enorme wachtlijst. Het klopt dat een taalcoach gekoppeld wordt aan één taalmaatje, maar ach, op één been kun je toch ook niet lopen?

En mijn taalmaatje? Die zal binnenkort een brief ontvangen voor de inburgeringsceremonie, waarna zij Nederlands is. Of, zoals ik zeg, net zo Nederlands als ik, alleen staat er een exotische geboorteplaats in haar paspoort in plaats van Amstelveen, waar ik geboren ben.